Van Lima naar Huacachina .

Vrijdag 29 juli: Lima - Huacachina.
Om zeven uur worden we wakker en hebben vreselijke honger. Na een heerlijke douche dus eerst maar eens zorgen voor een ontbijt met eieren, vers fruit en koffie.
Omdat we maar kort in Lima zijn, gaan we al snel op weg voor een wandeling door Miraflores.
Het is opvallend schoon op straat, dat kan ook niet anders want er zijn ongelofelijk veel straatvegers. Die hebben ook alle ruimte om te vegen, want het is Onafhankelijkheidsdag en iedereen is vrij. Er is bijna niemand op straat. We wandelen naar de Stille Oceaan en kijken naar de golfsurfers in de branding. Daarna wandelen we weer terug, drinken ergens koffie en zijn om twaalf uur weer bij het hotel. Even later worden we al weer opgehaald en naar het busstation gebracht. Daar nemen we de bus naar Ica.
Het is ongeveer vijf uur rijden met de bus. In de bus hebben we meer beenruimte dan in een vliegtuig en halverwege krijgen we een warme maaltijd ( Air France!!!)
We rijden urenlang langs de kust en hoewel de Stille Oceaan nooit verder weg is dan 500 meter, groeit er niets. Het landschap lijkt op dat uit een Star Wars film. Soms zijn er dorpjes met huizen van gebakken steen, hout of adobe. Ze zouden ook in Egypte kunnen staan. De meeste huizen zijn nog niet klaar en er steken stukken betonijzer uit voor de volgende verdieping. De mensen houden wel van hun eigendom te ommuren, want een dorp bestaat uit afgebakende terreinen met daarop een of meerdere huisjes. Het is heel stoffig, want we rijden door een van de droogste gebieden van de wereld, het regent hier zelden. En daar waar het lukt om het land te irrigeren groeit van alles op het land, mais, aardappelen, fruitbomen, druiven enz. Blijkt het land best vruchtbaar te zijn. We rijden echt in de woestijn, met hoge zandduinen tot wel 100m.
Tussen half zes en zes uur is het helemaal donker. Als we wat lichtjes in de verte zien, weten we dat we bijna in Ica zijn. Het blijkt groter, drukker en nog stoffiger te zijn dan we hadden verwacht. Zodra we de duffels hebben nemen we een taxi naar Huacachina, een oase vijf km verderop in de woestijn. Omdat het vandaag de nationale feestdag is, is het er erg druk. Niet alleen het landschap lijkt op Egypte, ook de manier van rijden. Toeterend baant hij zich een weg door de drukte. De taxi piept en kraakt, maar hij haalt zonder problemen Hosteria Suiza.
Als we zijn ingecheckt, eten we bij het restaurant ernaast een heerlijke vegetarische curry.
Daarna vroeg naar bed, want het ontbijt staat al om zes uur klaar. Om half zeven worden we al weer opgehaald om daar de Ballestas eilanden te gaan.

Zaterdag 30 juli: Islas Balestas en Huacachina.
Om zes uur zitten we al aan het ontbijt, want om half zeven worden we al opgehaald. Als we door Ica rijden zien we pas dat het een grote stad is. Volgens de gids wonen er 110.000 mensen in de stad. Het is er verschrikkelijk stoffig. Gisteren hebben we dat allemaal niet kunnen zien omdat het donker was. We zien nu ook voor het eerst dat er boomgaarden van sinaasappel- en perzikbomen staan. Ook zien we grote velden met asperges en uien en velden waar nu in de winter niets op wordt verbouwd. Het is ongeveer 60 km naar Paracas. Daar gaan we met een boot de Stille Oceaan op. De Balestaseilanden zijn een natuurpark, waar zeehonden, pelikanen, pinguïns en stormvogels leven. Het is een uurtje varen met een powerboot en hoe verder we gaan hoe hoger de golven worden. Op het eerste eiland bekijken we eerst "de kandelaar" een grote tekening in het zand, vergelijkbaar met de Nazcalijnen. Daarna varen we weer verder. Het wemelt van de vogels op de eilanden. Ze hebben duidelijk hun sporen achtergelaten. Die pelikanen schijten meer dan reigers. We zien alle dieren die er leven en na een uurtje gaan we met een noodgang weer terug naar Paracas. We drinken er nog een kopje koffie en stappen weer in het busje om terug te rijden naar ons hotel. Hoewel het door het vakantieweekeinde druk is op de weg, schiet het redelijk op totdat we de weg naar Huacachina inslaan. Huacachina is een oase met eromheen een aantal hotels. Maar veel mensen komen hier om aan het meertje te relaxen, of om te zandboarden op de hoge duinen. Al snel staan we stil en zit het verkeer muurvast. Het is een gekkenhuis met auto's, die elkaar geen mm gunnen. Veel mensen parkeren hun auto bij het begin van de weg en gaan het laatste stuk te voet. Maar een uurtje later dan gepland zijn we toch weer in het hotel. Na de lunch liggen we rest van de middag aan het zwembad. Het is best wel weer verwarrend dat de zon 's middags in het noorden staat, net als in Australië. Als het wat minder warm wordt kunnen we altijd nog een rondje om het meertje lopen.