Huacachina

Zondag 31 juli: Huacachina
Vandaag is het rustdag, soms heb je die nodig want het programma is intensief. We slapen eerst maar eens uit tot een uur of acht. Daarna een stevig ontbijt om vervolgens al vroeg de hoge duinen te beklimmen. Dat kun je beter vroeg doen, omdat het al snel warm wordt. We besluiten om maar meteen de hoogste te beklimmen, omdat we denken dat we vanaf daar het mooiste uitzicht hebben. Het eerste stuk gaat gemakkelijk, maar het tweede deel is steil en smal met aan twee kanten een lang stuk naar beneden. Als we eenmaal boven zijn hebben we een mooi uitzicht over de oase. We zitten een tijdje in het zonnetje en maken foto's. Mijn schoenen zitten zo vol met het fijne zand dat mijn voeten er bijna niet meer bijpassen. Maar leeggooien heeft geen zin omdat we nog naar beneden moeten. Als we iemand de kortste weg, dus gewoon recht naar beneden zien gaan lijkt ons dat gaaf. We zakken zover in het zand dat we niet eens kunnen echt hard kunnen rennen. En mochten we vallen dan is het ieder geval zacht. We komen precies bij het hotel neer en luieren even bij het zwembad.
We hebben boven ook gezien dat ze met jeeps, die geweldig veel kabaal maken, door de duinen scheuren en willen dat ook doen. Maar nu is het veel te warm en aangezien de zon tot vier uur bij het zwembad schijnt, besluiten we om te reserveren voor half vijf. Dan schijnt de zon nog wel in de duinen, maar niet meer in de oase die veel dieper ligt. Tot die tijd liggen we lekker onder een overkapping bij het zwembad, een beetje lezen en slapen.
Als we bij de jeeps aankomen is het een chaos, de weg is smal en aan allebei de kanten staan auto's geparkeerd. Bovendien moeten langs deze weg ook de jeeps die duinen in en uit rijden. Daar komt bij dat de chauffeurs elkaar geen mm ruimte gunnen. Dus staat de boel vast met luid toeterende, druk gebarende Peruanen, totdat er eindelijk eentje de verstandigste is. Als we eenmaal in de duinen zitten gaan we slippend door het fijne zand omhoog, totdat we boven op een duin zijn. Daarna we scheuren door het het duinlandschap. We gaan duin op en af en de afdalingen worden steeds steiler. De chauffeur heeft het niet gemakkelijk, want het zweet gutst van zijn gezicht. Het zijn zelf gelaste kooien met een oude vrachtwagenmotor, waarschijnlijk zonder stuurbekrachtiging. Hij doet in ieder geval erg zijn best. Omdat wij allebei voorin zitten, worden we soms gezandstraald. Na een half uurtje stopt hij boven op een hoge berg zand en kunnen we foto's maken. Terwijl iedereen met de jeep op de foto wil maak ik foto's van prachtige lege omgeving.
Inmiddels heeft de chauffeur een soort snowboards uit de jeep gehaald, waarmee we kunnen zandboarden. Dat is een brug te ver, maar we willen wel "sleetje" rijden. Dus gaan we met een noodgang naar beneden. Zaten we tijdens de rit nog niet onder het zand, nu zit het zand echt overal, in onze ogen, oren, je voelt het knarsen tussen je tanden. En.... eenmaal beneden, moet je ook weer terug. Na de laatste keer in het zand komt hij ons gelukkig beneden ophalen en na een paar steile afdalingen zijn we weer beneden bij het begin en zit deze gave rit erop.
We hebben er dorst van gekregen en spoelen het zand weg met een lekkere pisco sour. Dat is de nationale drank van Peru en een stevig drankje, dus eentje is wel genoeg. Het is inmiddels al weer donker en na het douchen eten we weer in het eettentje op de hoek.