Van Arica naar San Pedro de Atacama

Dinsdag 9 augustus: van Arica naar San Pedro de Atacama.
De reis van Arica naar San Pedro de Atacama duurt lang, meer dan 12 uur. Maar de tijd gaat snel als je slaapt of als je van alles meemaakt. Het eerste deel van de reis liggen we lekker languit in de bus. We kijken nog even naar een film van Johnny English, en vallen vanzelf in slaap. We zouden waarschijnlijk de hele nacht door geslapen hebben, als we niet ruw gewekt werden. Eerst wordt de bus ergens aan de kant gezet voor controle. Volgen Ilona raasden de vrachtwagens vlak langs terwijl we stil stonden. Daarna worden we weer gewekt door allerlei kabaal en moet iedereen de bus uit en worden alle tassen en koffers uitgelaaid. Iedereen moet zijn spullen door een scanner doen. Daarna mogen we weer instappen. Al met al staan we toch een half uurtje buiten. Dan, als de bus weg wil rijden, rijdt hij zich klem tegen het dak van de overkapping. De stukken polyester vliegen in het rond. Als we eindelijk weer rijden heeft iedereen kou. Gelukkig kunnen we snel weer slapen. Het is al weer licht als we wakker worden, we zijn nog steeds in de woestijn, mijn hoogtemeter wijst meer Daan 3000 m. aan. Dan dalen we weer langzaam naar Calama. Werkelijk een verrassing in deze dorre woestenij. Calama is een rijke stad en onmisbaar voor de Chileense economie. Er wordt veel geld verdiend in de kopermijnen en dat is te zien, prachtige asfaltwegen, mooie huizen, alle automerken zijn vertegenwoordigd. Onze bus stopt op het busstation en de meeste reizigers stappen uit, wij blijven achter met twee Franse backpackers. Er stappen nog een paar nieuwe mensen in.
Het is nog iets meer dan 100km. naar San Pedro de Atacama. Al snel wordt de weg minder, maar het landschap mooier. We zien alle kleuren voorbij komen, geel, wit, rood, bruin, zwart, door de mineralen in de bodem. Allerlei rotsformaties zijn door de wind gevormd. Dat belooft wat als we morgen een trekking gaan doen in de Maanvalei.
Als we de bus uitstappen is dat een schril contrast met Calama. Alle huizen tot en met de kerk, zijn Adobe, een mengeling van stro, klei, gedroogd door de zon. De meeste huizen in het centrum staan er bijna 500 jaar. Omdat dit de droogste plaats op aarde is en het hier dus nooit regent, gaan de huizen lang mee. We nemen een taxi naar ons hotel, we hebben dus een luxe kleihut, die heel koel is. De dikke muren houden de warmte dus goed buiten. We ontdekken zelfs dat het bed een electrische deken heeft. Als de tassen uitgepakt zijn, en we gegeten hebben, wandelen we door het dorpje. Bijna alle straten zijn onverhard, we zouden het idee hebben dat we terug in de tijd zijn gegaan, ware het niet dat al die bureautjes en winkeltjes druk bezet zijn. Wij hebben al snel het bureautje gevonden met wie we morgen de trekking door de Vallee de la Luna, gaan maken. We hoeven ons alleen maar te melden. Daarna kopen we een lekker flesje wijn en genieten van het zonnetje voor ons huisje. Helemaal top!!!
Woensdag 10 augustus.
Vandaag moeten we onszelf melden bij het bureau dat de oversteek via de zoutvlakte van Uyuni, naar Bolivia heeft geregeld. We hebben het zo gevonden en doen daarna boodschappen voor de oversteek. Een fles van zes liter water en zoetigheid voor onderweg. We gaan weer hoog en als je last krijgt van hoogteziekte, heb je geen honger. Dan moet je wel je energie op peil houden. We hebben zoveel tijd over, dat we besluiten twee fietsen de huren en een rondje door de omgeving te fietsen, dan zie je toch wat meer dan te voet. Onderweg maken we foto's.
Op een gegeven moment komt er een grote stofwolk onze kant op. Het is een kudden lama's, geiten en schapen met een echte cowboy. Wij zorgen dat we klaarstaan met ons fototoestel en voor we het weten staan we midden in de stofwolk, met al die beesten om ons heen. We komen ook door allerlei nederzettingen in de buurt van San Pedro. Geen enkel huis van steen.
Na een uurtje of twee leveren de fietsen weer in, eten een snel bordje pasta. Om half drie moeten we ons melden voor een wandeling door de Vallee de la Luna.
We vertrekken met een klein groepje van 10 mensen en een gids. We rijden eerst naar de Maanvallei, maken foto's en rijden dan weer door. In de volgende vallei maken we een wandeling. We dalen al rennend een hoge zandduin af. We zijn dan al een paar uur in deze omgeving, die echt op een maanlandschap lijkt. Dan is het tijd om weer terug te gaan naar de eerste vallei om er de zonsondergang te zien. Via een gangen en grottenstelsel en een stevige stoffige klim, bereiken we het punt vanwaar we de zonsondergang gaan zien. En we worden beloond. Het landschap en de lucht verkleuren bijna per tel. Het is een fantastisch gezicht.
Daarna brengt het busje ons weer terug. We zijn moe en na het eten worden de tassen weer in orde gemaakt voor de trip naar Bolivia.