Inca Trail naar Machu Picchu.
Blijf op de hoogte en volg Kees
25 Augustus 2016 | Peru, Surquillo
22 augustus: Inca trail naar Machu Picchu.
En alweer loopt de wekker vroeg af, want om half zeven moeten we klaar staan om naar het station van Olataytambo te worden gebracht. Een half uur voor vertrek moeten we daar zijn. De chauffeur heeft ons lunchpakket bij zich, maar dat past natuurlijk nooit meer in onze volle rugzakken. We hebben nog een zee van tijd dus worden op het station de lunchpakketten bij Ilona in de rugzak gepropt en de flessen water bij mij.
Als onze trein het stationnetje binnenrijdt, worden we maar onze gereserveerde plaats gewezen. We zitten bij een man uit Perth, Australië die op bezoek is bij zijn zoon. Zijn vrouw heeft teveel last van hoogteziekte, maar hij loopt de trail met zijn schoondochter. We moeten er allemaal uit bij km 104. Daar stopt de trein vijf minuten en vandaar uit gaan we te voet verder. We weten niet wat we kunnen verwachten. We hebben wel wat verslagen gelezen, maar die zijn heel persoonlijk gekleurd. Er zijn verslagen die gaan over een zware tocht, maar ook andere. Het is natuurlijk afhankelijk van hoe je het beleefd hebt, en hoe je conditie was. Wij hebben getraind, dus zal het wel goed komen.
Als we uitstappen zien we Flor onze gids al staan. Daarna ontmoeten we de twee andere leden van de groep. Een vader en een zoon uit ons geliefde Duitsland. We gaan al vrij snel op pad en komen bij de eerste overblijfselen, een soort check-point en een plaats waar de boodschappers konden rusten. Door deze bergen rondom Machu Picchu lopen verschillende paden. De Inca's hebben deze paden aangelegd, om handelswaar en eten naar Machu Picchu te vervoeren. Aan deze trail van ongeveer 15 km hebben 20.000 mensen gewerkt. Volgens Flor onze gids betekent het woord Inca in het Quecha: koning. Maar omdat Pizarro, toen hij in Cusco kwam, steeds het woord Inca hoorde, noemde hij de bevolking Inca. De inca's waren ook geen volk en het was geen land. Het was een cultuur, met een leidende stam, die de kwaliteiten van andere stammen bundelde en zo tot een hoge mate van kennis en bloei kwam. Datgene wat hen verenigde was de kans om bij een hoogontwikkelde cultuur te horen en het hebben van de voordelen die daar bij hoorden. Ze moesten wel aan een aantal voorwaarden voldoen: niet liegen, niet stelen, hard werken en elkaar helpen.
Dus het pad waarop we lopen kan dus zomaar aangelegd zijn door mensen die helemaal niet uit deze streek kwamen, maar gedurende een bepaalde tijd arbeid moesten leveren, waarschijnlijk in ruil voor andere arbeid door de mensen uit de streek van Cusco.
Voordat we starten met de wandeling, kunnen we nog even naar de WC. Onderweg is dat moeilijk en moet je tot de middagpauze wachten. Je mag ook niet uitgebreid eten tijdens de tocht, en alle afval moet je bewaren tot een post. Dus best wel streng allemaal.
De wandeling gaat meteen omhoog, maar na een kwartiertje komen we al bij het eerste Inca bouwwerk, een controle post waarschijnlijk. We krijgen uitleg van Flor en daarna wandelen we weer door. Het pad is ongeveer een meter breed en ongelijke trappen wisselen af met gewoon pad, het gaat alleen maar omhoog. De weg slingert zich om de berghelling. Flor onze gids stopt regelmatig om te drinken. Onze twee medewandelaars lopen meestal een stuk vooruit. Als we na een uur of twee even stoppen, zien we hoog boven ons twee enorme terrassen en huisjes staan. Daar moeten we naar toe. Dat wordt nog een hele kluif. Gelukkig is het vandaag bewolkt, een van de eerste dagen deze reis. Het is dus niet zo heel warm. Maar omdat ik vier liter water draag en nog wat ander spullen is het toch wel zwaar.
Toch komen we op een gegeven moment onder aan de Inca site:XXX dat betekent : eeuwige jeugd.
We moeten eerst 300 trappen op en best wel steil op een hoogte van 3000 meter. Volgens de gids valt het daarna wel mee.
Eigelijk valt het wel mee, want je hoeft niet in een keer naar boven.
De beloning voor de klim is geweldig. Een prachtig uitzicht over de helling, met terrassen en woningen, die wel nieuw lijken.
De trap gaat gewoon in één streep omhoog. Boven aangekomen rusten we even uit, het zweet gutst inmiddels van onze neuzen. Gelukkig is het niet ver meer tot de lunch. En kunnen we ook weer naar de WC. Vanaf nu is de weg Inca-flat, dat wil zeggen, op en neer. Zo wandelen we een paar uur door de jungle. We zien veel verschillende varens, bromelia's en kolibries. Het is heel relaxed wandelen, we kletsen wat met de gids en we maken foto's, totdat we in de buurt komen van de Zonnepoort. De Zonnepoort is de plek waar de zon op 21 juni door twee enorme zuilen schijnt, voordat hij achter de berghelling verdwijnt. Maar voordat we zover zijn moeten we de laatste hindernis overwinnen, een loodrechte trap van 30 meter hoog. Op handen en voeten klauteren we omhoog en als we eenmaal boven zijn, zegt Flor: kijk nu maar omlaag. Wat we dan zien is geweldig. Daar beneden ons ligt een stad met huizen zonder dak, terrassen, tempels, muren enz. We zijn moe en onder de indruk, hier op 3000m hoogte ligt een complete stad vol vraagtekens. Niemand weet waarom hij daar ligt, wat de functie was of waarom hij alweer verlaten is voordat hij af was.
Het is heel indrukwekkend.
We maken foto's, drinken en eten wat en dalen dan het lange smalle pad af naar de stad. Het is nog meer dan een uur dalen en steeds houden we de stad in beeld. Het is nu drukker, want er zijn ook mensen die vanuit Machu Picchu naar de Zonnepoort wandelen.
Op de plaats waar alle bekende foto's gemaakt worden stoppen we nog even en wandelen dan door naar de uitgang en de bussen. Morgen gaan we de stad pas echt in.
We moeten nog een half uur met de bus naar beneden over een slechte weg met heel veel haarspeldbochten.
In Agues Callientes brengt de gids ons naar het hotel, eerst douchen en daarna een biertje!!
We hebben om zeven uur afgesproken om te eten en dan zullen er nog twee mensen aansluiten. Het zijn ook Nederlanders.
Het eten mag niet te lang duren omdat we om vier uur uit bed moeten. Vanaf half vijf kunnen we ontbijten en om vijf uur moeten we in de rij staan bij de bussen. Degene die het eerste arriveert houdt de plaatsen vrij voor de rest.
Wij sluiten net voor vijf uur aan in een lange rij, die heel snel nog langer wordt. Ik schat dat er al ongeveer 1000 mensen staan. Als om half zes de 26 bussen in actie komen, gaat het "snel" en om zeven uur staan we boven weer in de rij voor de poort. Na de paspoortcontrole kunnen we binnen en kan Flor met de rondleiding beginnen.
Toen Hirham Bingham hier 100 jaar geleden kwam, was de stad helemaal begroeid door de jungle en waren er twee boerenfamilies die een paar huizen en terrassen gebruikten. Hij hoorde over deze twee families en liep het smalle pad naar boven. Toen hij bovenkwam dacht hij dat dit de oude verdwenen Inca stad was, waar naar hij al zo lang op zoek was. Hij ging terug naar De USA, om geld bij elkaar te krijgen om de huizen en terrassen in kaart te brengen. Zo is langzaam een groot gedeelte blootgelegd, waarschijnlijk liggen er rond deze berg nog meer overblijfselen verstopt in de jungle.
Alles wat er nu te zien is, is slechts 40 procent, de rest zit onder de grond. Het zijn gigantische funderingen en watersystemen, die nog steeds intact zijn. De terrassen zijn allemaal op dezelfde manier aangelegd: grote stenen onderaan, daarna naar boven steeds lagen van kleinere stenen en bovenop een dikke laag vruchtbare grond, die afkomstig is uit het dal bijna 1000 m lager.
We zien tempels, die nog niet af zijn, de stenen hebben nog handvatten en zijn nog niet gepolijst. Daarom denkt men nu dat de stad voortijdig is verlaten. En omdat hij niet is verwoest, denkt men ook dat de Spanjaarden hier nooit geweest zijn.
Een hypothese is dat men nu aanneemt, dat de inca cultuur zo snel is verdwenen is, dat de Spanjaarden allerlei ziektes meebrachten, waar de Inca's niet tegen bestand waren, zoals pokken. Daarom zouden de Spanjaarden ook met een gering aantal soldaten, tien miljoen mensen konden overheersen. Ze hoefden niet perse te vechten, die Inca's gingen vanzelf dood door allerlei epidemieën.
Onderweg zien we een grote steen in de vorm van een ruit, die heel precies die vier windstreken aangeeft. Ik controleer het met het kompas op mijn horloge en het is tot op de graad nauwkeurig.
Na de uitleg van onze gids, wandelen we nog een paar uur tussen de ruïnes door met Sharina en haar man. Daarna gaan we weer bent de bus terug naar Agues Calientes. We moeten op tijd zijn voor de trein terug naar Cusco. We blijken ook bij elkaar in de trein te zitten en kletsen heel gezellig de reis van vier uur tot Porroy vol.
Als we in Porroy aankomen blijken we ook nog met dezelfde taxi te worden opgehaald, om naar het hotel te worden gebracht. We hebben de grootste lol als zij bij het verkeerde hotel worden afgezet en weer terug instappen. Uiteindelijk komt toch iedereen weer in het juiste hotel.
Moe maar heel voldaan komen we weer in ons hotel in Cusco, het is inmiddels al bijna negen uur. De volgorde wordt dus: eten in ons favoriete vega restaurantje, douchen en slapen.
En alweer loopt de wekker vroeg af, want om half zeven moeten we klaar staan om naar het station van Olataytambo te worden gebracht. Een half uur voor vertrek moeten we daar zijn. De chauffeur heeft ons lunchpakket bij zich, maar dat past natuurlijk nooit meer in onze volle rugzakken. We hebben nog een zee van tijd dus worden op het station de lunchpakketten bij Ilona in de rugzak gepropt en de flessen water bij mij.
Als onze trein het stationnetje binnenrijdt, worden we maar onze gereserveerde plaats gewezen. We zitten bij een man uit Perth, Australië die op bezoek is bij zijn zoon. Zijn vrouw heeft teveel last van hoogteziekte, maar hij loopt de trail met zijn schoondochter. We moeten er allemaal uit bij km 104. Daar stopt de trein vijf minuten en vandaar uit gaan we te voet verder. We weten niet wat we kunnen verwachten. We hebben wel wat verslagen gelezen, maar die zijn heel persoonlijk gekleurd. Er zijn verslagen die gaan over een zware tocht, maar ook andere. Het is natuurlijk afhankelijk van hoe je het beleefd hebt, en hoe je conditie was. Wij hebben getraind, dus zal het wel goed komen.
Als we uitstappen zien we Flor onze gids al staan. Daarna ontmoeten we de twee andere leden van de groep. Een vader en een zoon uit ons geliefde Duitsland. We gaan al vrij snel op pad en komen bij de eerste overblijfselen, een soort check-point en een plaats waar de boodschappers konden rusten. Door deze bergen rondom Machu Picchu lopen verschillende paden. De Inca's hebben deze paden aangelegd, om handelswaar en eten naar Machu Picchu te vervoeren. Aan deze trail van ongeveer 15 km hebben 20.000 mensen gewerkt. Volgens Flor onze gids betekent het woord Inca in het Quecha: koning. Maar omdat Pizarro, toen hij in Cusco kwam, steeds het woord Inca hoorde, noemde hij de bevolking Inca. De inca's waren ook geen volk en het was geen land. Het was een cultuur, met een leidende stam, die de kwaliteiten van andere stammen bundelde en zo tot een hoge mate van kennis en bloei kwam. Datgene wat hen verenigde was de kans om bij een hoogontwikkelde cultuur te horen en het hebben van de voordelen die daar bij hoorden. Ze moesten wel aan een aantal voorwaarden voldoen: niet liegen, niet stelen, hard werken en elkaar helpen.
Dus het pad waarop we lopen kan dus zomaar aangelegd zijn door mensen die helemaal niet uit deze streek kwamen, maar gedurende een bepaalde tijd arbeid moesten leveren, waarschijnlijk in ruil voor andere arbeid door de mensen uit de streek van Cusco.
Voordat we starten met de wandeling, kunnen we nog even naar de WC. Onderweg is dat moeilijk en moet je tot de middagpauze wachten. Je mag ook niet uitgebreid eten tijdens de tocht, en alle afval moet je bewaren tot een post. Dus best wel streng allemaal.
De wandeling gaat meteen omhoog, maar na een kwartiertje komen we al bij het eerste Inca bouwwerk, een controle post waarschijnlijk. We krijgen uitleg van Flor en daarna wandelen we weer door. Het pad is ongeveer een meter breed en ongelijke trappen wisselen af met gewoon pad, het gaat alleen maar omhoog. De weg slingert zich om de berghelling. Flor onze gids stopt regelmatig om te drinken. Onze twee medewandelaars lopen meestal een stuk vooruit. Als we na een uur of twee even stoppen, zien we hoog boven ons twee enorme terrassen en huisjes staan. Daar moeten we naar toe. Dat wordt nog een hele kluif. Gelukkig is het vandaag bewolkt, een van de eerste dagen deze reis. Het is dus niet zo heel warm. Maar omdat ik vier liter water draag en nog wat ander spullen is het toch wel zwaar.
Toch komen we op een gegeven moment onder aan de Inca site:XXX dat betekent : eeuwige jeugd.
We moeten eerst 300 trappen op en best wel steil op een hoogte van 3000 meter. Volgens de gids valt het daarna wel mee.
Eigelijk valt het wel mee, want je hoeft niet in een keer naar boven.
De beloning voor de klim is geweldig. Een prachtig uitzicht over de helling, met terrassen en woningen, die wel nieuw lijken.
De trap gaat gewoon in één streep omhoog. Boven aangekomen rusten we even uit, het zweet gutst inmiddels van onze neuzen. Gelukkig is het niet ver meer tot de lunch. En kunnen we ook weer naar de WC. Vanaf nu is de weg Inca-flat, dat wil zeggen, op en neer. Zo wandelen we een paar uur door de jungle. We zien veel verschillende varens, bromelia's en kolibries. Het is heel relaxed wandelen, we kletsen wat met de gids en we maken foto's, totdat we in de buurt komen van de Zonnepoort. De Zonnepoort is de plek waar de zon op 21 juni door twee enorme zuilen schijnt, voordat hij achter de berghelling verdwijnt. Maar voordat we zover zijn moeten we de laatste hindernis overwinnen, een loodrechte trap van 30 meter hoog. Op handen en voeten klauteren we omhoog en als we eenmaal boven zijn, zegt Flor: kijk nu maar omlaag. Wat we dan zien is geweldig. Daar beneden ons ligt een stad met huizen zonder dak, terrassen, tempels, muren enz. We zijn moe en onder de indruk, hier op 3000m hoogte ligt een complete stad vol vraagtekens. Niemand weet waarom hij daar ligt, wat de functie was of waarom hij alweer verlaten is voordat hij af was.
Het is heel indrukwekkend.
We maken foto's, drinken en eten wat en dalen dan het lange smalle pad af naar de stad. Het is nog meer dan een uur dalen en steeds houden we de stad in beeld. Het is nu drukker, want er zijn ook mensen die vanuit Machu Picchu naar de Zonnepoort wandelen.
Op de plaats waar alle bekende foto's gemaakt worden stoppen we nog even en wandelen dan door naar de uitgang en de bussen. Morgen gaan we de stad pas echt in.
We moeten nog een half uur met de bus naar beneden over een slechte weg met heel veel haarspeldbochten.
In Agues Callientes brengt de gids ons naar het hotel, eerst douchen en daarna een biertje!!
We hebben om zeven uur afgesproken om te eten en dan zullen er nog twee mensen aansluiten. Het zijn ook Nederlanders.
Het eten mag niet te lang duren omdat we om vier uur uit bed moeten. Vanaf half vijf kunnen we ontbijten en om vijf uur moeten we in de rij staan bij de bussen. Degene die het eerste arriveert houdt de plaatsen vrij voor de rest.
Wij sluiten net voor vijf uur aan in een lange rij, die heel snel nog langer wordt. Ik schat dat er al ongeveer 1000 mensen staan. Als om half zes de 26 bussen in actie komen, gaat het "snel" en om zeven uur staan we boven weer in de rij voor de poort. Na de paspoortcontrole kunnen we binnen en kan Flor met de rondleiding beginnen.
Toen Hirham Bingham hier 100 jaar geleden kwam, was de stad helemaal begroeid door de jungle en waren er twee boerenfamilies die een paar huizen en terrassen gebruikten. Hij hoorde over deze twee families en liep het smalle pad naar boven. Toen hij bovenkwam dacht hij dat dit de oude verdwenen Inca stad was, waar naar hij al zo lang op zoek was. Hij ging terug naar De USA, om geld bij elkaar te krijgen om de huizen en terrassen in kaart te brengen. Zo is langzaam een groot gedeelte blootgelegd, waarschijnlijk liggen er rond deze berg nog meer overblijfselen verstopt in de jungle.
Alles wat er nu te zien is, is slechts 40 procent, de rest zit onder de grond. Het zijn gigantische funderingen en watersystemen, die nog steeds intact zijn. De terrassen zijn allemaal op dezelfde manier aangelegd: grote stenen onderaan, daarna naar boven steeds lagen van kleinere stenen en bovenop een dikke laag vruchtbare grond, die afkomstig is uit het dal bijna 1000 m lager.
We zien tempels, die nog niet af zijn, de stenen hebben nog handvatten en zijn nog niet gepolijst. Daarom denkt men nu dat de stad voortijdig is verlaten. En omdat hij niet is verwoest, denkt men ook dat de Spanjaarden hier nooit geweest zijn.
Een hypothese is dat men nu aanneemt, dat de inca cultuur zo snel is verdwenen is, dat de Spanjaarden allerlei ziektes meebrachten, waar de Inca's niet tegen bestand waren, zoals pokken. Daarom zouden de Spanjaarden ook met een gering aantal soldaten, tien miljoen mensen konden overheersen. Ze hoefden niet perse te vechten, die Inca's gingen vanzelf dood door allerlei epidemieën.
Onderweg zien we een grote steen in de vorm van een ruit, die heel precies die vier windstreken aangeeft. Ik controleer het met het kompas op mijn horloge en het is tot op de graad nauwkeurig.
Na de uitleg van onze gids, wandelen we nog een paar uur tussen de ruïnes door met Sharina en haar man. Daarna gaan we weer bent de bus terug naar Agues Calientes. We moeten op tijd zijn voor de trein terug naar Cusco. We blijken ook bij elkaar in de trein te zitten en kletsen heel gezellig de reis van vier uur tot Porroy vol.
Als we in Porroy aankomen blijken we ook nog met dezelfde taxi te worden opgehaald, om naar het hotel te worden gebracht. We hebben de grootste lol als zij bij het verkeerde hotel worden afgezet en weer terug instappen. Uiteindelijk komt toch iedereen weer in het juiste hotel.
Moe maar heel voldaan komen we weer in ons hotel in Cusco, het is inmiddels al bijna negen uur. De volgorde wordt dus: eten in ons favoriete vega restaurantje, douchen en slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
