Van San Pedro de Atacama naar Uyuni
Blijf op de hoogte en volg Kees
13 Augustus 2016 | Bolivia, Uyuni
Donderdag 11 augustus. Van San Pedro naar Uyuni.
Om zes uur loopt de wekker al weer af, we hebben niet zo goed geslapen, we waren vaak wakker. Dat komt omdat we niet goed weten wat we kunnen verwachten en dat is spannend. Als de tassen weer op slot zijn, brengen we ze naar de receptie. We kunnen maar kort ontbijten, want om kwart voor acht worden we opgehaald. En ja hoor precies op tijd staat de bus voor de deur, we zijn de eerste die worden opgehaald. Daarna nog twee Brazilianen en twee Duitsers en een Spanjaard. De bus brengt ons hoog de bergen naar de grens met Bolivia. We hebben meteen ons donsjack, handschoenen en warme muts nodig, want het is koud. Daar stappen we over in een grote Toyota 4wd. We zitten met 4 en de chauffeur, de twee Brazilianen ( Gabriel en Jacqueline) en wij. Voor we het eerste park in kunnen moeten we eerst betalen, daarna kunnen we verder langs de Laguna Blanca en Laguna Verde. Twee lagunes, die er nu nog bevroren bij liggen, maar mooie kleuren hebben. We maken foto's en na een kwartier rijden we weer verder. We trekken steeds verder de Salar de Potosi binnen. We stoppen regelmatig voor foto's. Bij een Salvador Dali achtig landschap en bij een thermaal bad. Ilona neemt een warm bad en ik loop even de woestijn in om een paar vicunas te fotograferen. Even verder komen we voorbij Geiser Sol de Manana, waar de stoom uit de grond spuit en waar in een paar poelen een grijze naar zwavel ruikende massa pruttelt. We stappen weer uit om foto's te maken en rijden daarna verder door dit prachtige landschap. Het is inmiddels half drie geweest en we beginnen honger te krijgen, als we in de verte een aantal gebouwtjes zien. Onze chauffeur parkeert er voor de deur en we krijgen een kamer samen met onze Braziliaanse reisgenoten.
Na de late lunch, hebben we even tijd om onze spullen in orde te brengen. Om vier vertrekken we naar de Laguna Colorado. Een prachtige rood, en wit gekleurde lagune met honderden flamingo's. Het is er prachtig, maar ook koud. De zon staat er zo laag en schijnt op deze hoogte zo fel dat je een zonnebril niet kunt missen. Er staat ook een felle wind en tegen de tijd dat we terug in het onverwarmde gebouw zijn, is de temperatuur al in de buurt van het vriespunt. Binnen gaat het nog wel, maar dat worden veel dekentjes vannacht. Gelukkig kunnen we voor 20 Bolivianos een dikke slaapzak huren. Dat blijkt een goede zet, want in de slaapzak, ( plus lakenzak ) en onder alle dekens is het echt niet koud. Het nadeel is dat het allemaal nogal zwaar weegt. Je kunt niet op je rug liggen, want dat houden je tenen niet vol. Het is pas koud als je 's nachts naar de wc moet en bij het opstaan. De ijsbloemen staan op de ramen en de cola is bevroren. Het heeft minstens 10 graden gevroren. Bij het ontbijt zit iedereen een beetje bij te komen. Er zijn erbij die kou hebben, maar een Engels gezin heeft last van de hoogte en van de kou.
Om acht uur gaan we al weer op pad. We doorkruisen vandaag de Potosi woestijn. Daar moeten we eerst doorheen, voordat we op de Salar de Uyuni komen. Het is weer een lange rit. De weg, als je het al een weg kunt noemen, is overal slecht. Er liggen grote stenen, of juist weer heel los zand. De chauffeur heeft zijn handen vol. We komen langs verschillende lagunes, waar we mooie foto's maken van flamingo's. We passeren prachtige rotsformaties in allerlei kleuren. De chauffeur kent de woestijn als zijn broekzak, hij heeft hier vroeger in de sulfur mijnen gewerkt. Het is een geweldige dag, de woestijn verveelt geen moment.
Als de zon al weer onder begint te gaan, komen we aan in San Juan. Een dorp dat leeft van het kweken van quinoa, wortelen en aardappelen. Het is er verbazingwekkend armoedig. We stoppen bij een winkeltje en kopen een biertje. Als we het dorp uitrijden stoppen we bij een gebouw, het lijkt meer op een schuur. Het blijkt het Zouthotel te zijn. Alles is van zout, de muren, de tafels, de stoelen, het bed, en zelfs het nachtkastje. Het zijn wel de twee meest vreemde plekken, waar we de afgelopen twee nachten hebben geslapen. Onverwarmde gebouwen, van steen of van zout, terwijl het 's nachts vriest dat het kraakt.
Maar we kunnen kort douchen en de foto's bekijken, het verslag bijwerken en even relaxen. Om half acht kunnen we aan tafel ( van zout ). Daarna weer snel naar bed want we willen naar de zonsopkomst op de zoutvlakte, dus moeten we er weer vroeg uit. Voor we gaan eten maken we nog iets heel leuks mee. Er lopen drie jongetjes rond en die krijgen van Ilona een cadeautje dat we van thuis hebben meegenomen. Ze zijn alle drie heel gelukkig en komen bij ons zitten. David een Spaanse jongen zit zijn reisverslag bij te werken en de kinderen zijn heel nieuwsgierig. De oudste vraag of hij in het boek mag tekenen, hij krijgt een bladzijde en begint te tekenen. Hij wijst iemand aan en tekent hem heel nauwkeurig na. Een heel speciaal moment.
In de eetzaal is het heel erg koud en iedereen gaat al heel snel slapen. We hebben er niet zo een goed gevoel bij, maar het blijkt alles mee te vallen. Hoewel het heel erg koud is, hebben we geen moment kou. Het zijn dus goede dekens.
Om half vijf moeten we al opstaan, want we willen de zonsopgang zien op het Isla de Pescadore en dat is nog wel een eindje rijden. Wat is het koud als we alles weer in de auto's laden. Gelukkig staat de verwarming aan. Als we bij het eiland aankomen, zijn we precies op tijd. Het is een heel apart eiland. Het ligt vol koraal, en dat op 3700 m hoogte. En het staat vol cactussen, tot wel vier meter hoog. Bovendien ligt het middenin een spierwitte vlakte. Omdat het zo koud, verwacht je schaatsers voorbij te zien komen, of dat je er doorheen kunt zakken, of dat het glad is. Maar dat is allemaal verbeelding, want het is gewoon zout. Het is een geweldige ervaring en bijna niet te beschrijven. We wandelen over het eiland en maken foto's.
Als we na een uurtje terug komen bij de auto, staat het ontbijt al klaar. Het is nog steeds heel koud, maar zo mooi. We hebben nog even tijd om allerlei foto's te maken. De Salar de Uyuni is 12000 km2 groot, en daar moeten we dwars overheen. Het is goed dat er zonnebrillen zijn, want de zon op die witte ondergrond is echt slecht voor je ogen. Maar als je volhoudt, breng je alles tot een eind, dus ook deze tocht. Als we op het eind van de witte vlakte zijn, zijn nog een paar dingen die we moeten bekijken, een ander zout hotel, een dorpje waar ze van alles verkopen en een treinen kerkhof. Een plek in de woestijn, waar de Bolivianen de afgelopen eeuw alle afgedankte treinen hebben gedumpt. Het is een beetje een zootje, net zoals de plaats Uyuni zelf. Bolivianen zijn niet van het opruimen, en dat in combinatie met het droge, stoffige klimaat, laat dat zijn sporen na. Maar we hebben een prachtig hotel in Uyuni, waar we uit kunnen rusten en douchen, zodat we morgen op pad kunnen naar La Paz. Het was vermoeiend, koud, prachtig, spannend, maar we hebben ongelofelijk genoten.
Om zes uur loopt de wekker al weer af, we hebben niet zo goed geslapen, we waren vaak wakker. Dat komt omdat we niet goed weten wat we kunnen verwachten en dat is spannend. Als de tassen weer op slot zijn, brengen we ze naar de receptie. We kunnen maar kort ontbijten, want om kwart voor acht worden we opgehaald. En ja hoor precies op tijd staat de bus voor de deur, we zijn de eerste die worden opgehaald. Daarna nog twee Brazilianen en twee Duitsers en een Spanjaard. De bus brengt ons hoog de bergen naar de grens met Bolivia. We hebben meteen ons donsjack, handschoenen en warme muts nodig, want het is koud. Daar stappen we over in een grote Toyota 4wd. We zitten met 4 en de chauffeur, de twee Brazilianen ( Gabriel en Jacqueline) en wij. Voor we het eerste park in kunnen moeten we eerst betalen, daarna kunnen we verder langs de Laguna Blanca en Laguna Verde. Twee lagunes, die er nu nog bevroren bij liggen, maar mooie kleuren hebben. We maken foto's en na een kwartier rijden we weer verder. We trekken steeds verder de Salar de Potosi binnen. We stoppen regelmatig voor foto's. Bij een Salvador Dali achtig landschap en bij een thermaal bad. Ilona neemt een warm bad en ik loop even de woestijn in om een paar vicunas te fotograferen. Even verder komen we voorbij Geiser Sol de Manana, waar de stoom uit de grond spuit en waar in een paar poelen een grijze naar zwavel ruikende massa pruttelt. We stappen weer uit om foto's te maken en rijden daarna verder door dit prachtige landschap. Het is inmiddels half drie geweest en we beginnen honger te krijgen, als we in de verte een aantal gebouwtjes zien. Onze chauffeur parkeert er voor de deur en we krijgen een kamer samen met onze Braziliaanse reisgenoten.
Na de late lunch, hebben we even tijd om onze spullen in orde te brengen. Om vier vertrekken we naar de Laguna Colorado. Een prachtige rood, en wit gekleurde lagune met honderden flamingo's. Het is er prachtig, maar ook koud. De zon staat er zo laag en schijnt op deze hoogte zo fel dat je een zonnebril niet kunt missen. Er staat ook een felle wind en tegen de tijd dat we terug in het onverwarmde gebouw zijn, is de temperatuur al in de buurt van het vriespunt. Binnen gaat het nog wel, maar dat worden veel dekentjes vannacht. Gelukkig kunnen we voor 20 Bolivianos een dikke slaapzak huren. Dat blijkt een goede zet, want in de slaapzak, ( plus lakenzak ) en onder alle dekens is het echt niet koud. Het nadeel is dat het allemaal nogal zwaar weegt. Je kunt niet op je rug liggen, want dat houden je tenen niet vol. Het is pas koud als je 's nachts naar de wc moet en bij het opstaan. De ijsbloemen staan op de ramen en de cola is bevroren. Het heeft minstens 10 graden gevroren. Bij het ontbijt zit iedereen een beetje bij te komen. Er zijn erbij die kou hebben, maar een Engels gezin heeft last van de hoogte en van de kou.
Om acht uur gaan we al weer op pad. We doorkruisen vandaag de Potosi woestijn. Daar moeten we eerst doorheen, voordat we op de Salar de Uyuni komen. Het is weer een lange rit. De weg, als je het al een weg kunt noemen, is overal slecht. Er liggen grote stenen, of juist weer heel los zand. De chauffeur heeft zijn handen vol. We komen langs verschillende lagunes, waar we mooie foto's maken van flamingo's. We passeren prachtige rotsformaties in allerlei kleuren. De chauffeur kent de woestijn als zijn broekzak, hij heeft hier vroeger in de sulfur mijnen gewerkt. Het is een geweldige dag, de woestijn verveelt geen moment.
Als de zon al weer onder begint te gaan, komen we aan in San Juan. Een dorp dat leeft van het kweken van quinoa, wortelen en aardappelen. Het is er verbazingwekkend armoedig. We stoppen bij een winkeltje en kopen een biertje. Als we het dorp uitrijden stoppen we bij een gebouw, het lijkt meer op een schuur. Het blijkt het Zouthotel te zijn. Alles is van zout, de muren, de tafels, de stoelen, het bed, en zelfs het nachtkastje. Het zijn wel de twee meest vreemde plekken, waar we de afgelopen twee nachten hebben geslapen. Onverwarmde gebouwen, van steen of van zout, terwijl het 's nachts vriest dat het kraakt.
Maar we kunnen kort douchen en de foto's bekijken, het verslag bijwerken en even relaxen. Om half acht kunnen we aan tafel ( van zout ). Daarna weer snel naar bed want we willen naar de zonsopkomst op de zoutvlakte, dus moeten we er weer vroeg uit. Voor we gaan eten maken we nog iets heel leuks mee. Er lopen drie jongetjes rond en die krijgen van Ilona een cadeautje dat we van thuis hebben meegenomen. Ze zijn alle drie heel gelukkig en komen bij ons zitten. David een Spaanse jongen zit zijn reisverslag bij te werken en de kinderen zijn heel nieuwsgierig. De oudste vraag of hij in het boek mag tekenen, hij krijgt een bladzijde en begint te tekenen. Hij wijst iemand aan en tekent hem heel nauwkeurig na. Een heel speciaal moment.
In de eetzaal is het heel erg koud en iedereen gaat al heel snel slapen. We hebben er niet zo een goed gevoel bij, maar het blijkt alles mee te vallen. Hoewel het heel erg koud is, hebben we geen moment kou. Het zijn dus goede dekens.
Om half vijf moeten we al opstaan, want we willen de zonsopgang zien op het Isla de Pescadore en dat is nog wel een eindje rijden. Wat is het koud als we alles weer in de auto's laden. Gelukkig staat de verwarming aan. Als we bij het eiland aankomen, zijn we precies op tijd. Het is een heel apart eiland. Het ligt vol koraal, en dat op 3700 m hoogte. En het staat vol cactussen, tot wel vier meter hoog. Bovendien ligt het middenin een spierwitte vlakte. Omdat het zo koud, verwacht je schaatsers voorbij te zien komen, of dat je er doorheen kunt zakken, of dat het glad is. Maar dat is allemaal verbeelding, want het is gewoon zout. Het is een geweldige ervaring en bijna niet te beschrijven. We wandelen over het eiland en maken foto's.
Als we na een uurtje terug komen bij de auto, staat het ontbijt al klaar. Het is nog steeds heel koud, maar zo mooi. We hebben nog even tijd om allerlei foto's te maken. De Salar de Uyuni is 12000 km2 groot, en daar moeten we dwars overheen. Het is goed dat er zonnebrillen zijn, want de zon op die witte ondergrond is echt slecht voor je ogen. Maar als je volhoudt, breng je alles tot een eind, dus ook deze tocht. Als we op het eind van de witte vlakte zijn, zijn nog een paar dingen die we moeten bekijken, een ander zout hotel, een dorpje waar ze van alles verkopen en een treinen kerkhof. Een plek in de woestijn, waar de Bolivianen de afgelopen eeuw alle afgedankte treinen hebben gedumpt. Het is een beetje een zootje, net zoals de plaats Uyuni zelf. Bolivianen zijn niet van het opruimen, en dat in combinatie met het droge, stoffige klimaat, laat dat zijn sporen na. Maar we hebben een prachtig hotel in Uyuni, waar we uit kunnen rusten en douchen, zodat we morgen op pad kunnen naar La Paz. Het was vermoeiend, koud, prachtig, spannend, maar we hebben ongelofelijk genoten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
