Van La Paz naar Puno

Dinsdag 16 augustus: van La Paz naar Puno.
Het is alweer vroeg, want om acht vertrekt de bus op het busstation van La Paz. Deze keer geen luxe bus, maar een 'public bus'. Nou en dat verschil merk je !! En al helemaal als de eerste 40 tot 50 km onverhard zijn. Ze zijn namelijk een nieuwe weg aan het aanleggen in Le Alto, en terwijl ze daarmee bezig zijn, wordt het verkeer niet omgeleid, maar gaat gewoon tussen de graafmachines door. We zijn dus al stevig door elkaar geschud, als we in Copacabana aankomen. Copacabana is een hippydorp net voor grensovergang naar Peru. Het wemelt er van backpackers. Hier moeten we overstappen op een andere bus en hebben een half uurtje om te lunchen. We maken onze Bolivianos op en vervolgen onze rit in een nieuwe, minstens net zo gammele bus naar Puno. We moeten weer allerlei formulieren invullen voor de Boliviaanse en de Peruaanse douane. Eerst langs het Boliviaanse kantoor om een uitreisstempel, dat gaat goed. Dan een paar honderd meter lopen en met het volgende briefje en paspoort naar de Peruaanse. We hebben het briefje niet goed ingevuld en de mevrouw achter de balie stuurt ons nors terug met een nieuw leeg briefje. Maar ik heb mijn bril niet bij me, en vul het briefje weer verkeerd in. Ik heb de pech om weer bij dezelfde "aardige" mevrouw uit te komen. Ze kijkt me boos aan en schudt boos haar hoofd. Ik lach vriendelijk terug. Ze kleurt een beetje en blijft haar hoofd schudden en allerlei Spaanse woorden naar mijn hoofd slingeren. Maar ze pakt een nieuw briefje en begint het zelf in te vullen, en na twee harde stempels krijg ik mijn paspoort weer terug. Ik bedank haar supervriendelijk, maar als haar ogen konden doden, dan was ik zeker de sigaar geweest.
We stappen allemaal weer de bus in en komen na een paar uurtjes aan in Puno. De rit langs het Titicacameer en door de Alto Plano was geweldig mooi. Overal zijn vooral vrouwen aan het werk op het land. Ook de uitzichten over het meer zijn geweldig. In Puno vinden we een taxi die ons afzet bij een prachtig hotel. Dat hadden we trouwens wel verdiend na twee nachten in de woestijn en het hostel in La Paz. Eindelijk weer eens een heerlijke warme douche. 's Avonds wandelen we nog wat door de hoofdstraat en komen uit bij Balcones de Puno. Een restaurant dat getipt was door Gert en Dave. Zij hebben hier twee jaar geleden ook gegeten.
Het eten is er heerlijk en bovendien is er op een klein toneeltje tijdens het eten een optreden van allerlei traditionele dansen. We sluiten de vermoeiende dag toch nog goed af.
Na een heerlijke nachtrust en superontbijt, staan we op donderdag ochtend om zeven uur al weer klaar om een tour te doen. We gaan met een boot het Titicacameer op, om twee traditionele leefgemeenschappen te bezoeken. Het Titicacameer is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3800 m. hoogte. De oppervlakte is 1/5 deel van Nederland. Het is dus een gigantisch meer. Eerst varen we naar een eilandje en bezoeken het "dorpje". De bewoners bebouwen nog steeds de terrassen van voor de Inca tijd. Ze verbouwen quinoa, aardappelen en mais. Het leuke is dat de mannen op dit eiland breien en de vrouwen weven of spinnen. Vanaf vijf jaar moeten ze dat leren.
Aan de kleur van de muts die de mannen dragen, kun je zien of ze getrouwd zijn. Aan de geweven riem die ze dragen kun je zien met wie ze getrouwd zijn. Als een man trouwt, weeft zijn vrouw deze band voor hem. De motieven worden door de hele gemeenschap gekozen, zodat elke man een andere band heeft. De band bestaat uit twee delen, de buitenkant met de motieven, de binnenkant meestal gestreept waarvoor het haar van de bruid gebruikt wordt. Deze vrouwen hebben allemaal lange staarten , die alleen voor een huwelijk worden afgeknipt.
We krijgen een demonstratie, over wol wassen, spinnen, weven en kunnen tot slot nog iets kopen wat ze gemaakt hebben.
Het is een speciale gemeenschap, die nog leeft volgens de wetten en tradities van de Inca's. Er is bijvoorbeeld een wandelpad aangelegd over het hele eiland. Het pad is door alle bewoners van het eiland aangelegd in drie dagen. Iedere familie was verantwoordelijk voor de aanleg van een aantal meters. Iedereen profiteert van het pad en iedereen is verantwoordelijk voor het pad. Zo ook als iemand een huis bouwt, dan helpt de hele gemeenschap en is binnen drie dagen klaar.
Als we afscheid hebben genomen, varen we naar en volgend eiland voor een speciale lunch. Het eten is namelijk in een ondergrondse oven klaar gemaakt. In een gat in de grond, wordt een vuur gestookt. Het voedsel dat de hoogste temperatuur nodig heeft gaat onderin en als laatste het voedsel wat snel gaar is. Het geheel wordt afgedekt met stenen en papier en takken van kruiden. Dus de kip ging onderin, daarop papier en dan de vis, dan de aardappelen ( 3 soorten) dan de bonen en helemaal bovenop de bananen. Dat geheel wordt afgedekt, zodat de warmte binnen blijft en na twee uur is alles gaar. We bekijken het uitpakken van de oven en gaan daarna aan tafel. Eerst heerlijk quinoasoep en daarna een bordje met een stuk kip, vis, een paar aardappelen en een gebakken banaan. Ik heb eerst mijn twijfels, maar het is in ieder geval allemaal gaar en het smaakt verrassend goed.
Na het eten krijgen we nog een traditioneel dansje te zien. Ilona mag zelfs meedoen.
Daarna gaan we op weg naar de drijvende eilanden. In het Titicacameer groeit stevig riet. Dit riet werd en wordt gebruikt voor het maken van boten, hutten maar ook eilanden. Op zo een eiland wonen een stuk of zes gezinnen. De bewoners zijn de hele tijd bezig met het vernieuwen van het eiland. Wat vanonder in het water wegrot, moet er aan de bovenkant bij worden gelegd. Ook de hutten zijn van riet. We krijgen uitleg en wandelen wat rond over het eilandje. Een eiland gaat ongeveer 25 jaar mee en dit eiland is twee jaar oud. Maar het stinkt al behoorlijk. Terwijl op het ene eiland het er allemaal redelijk verzorgd uitzag, zien we hier achter de hutten het vuil, plastic enz liggen. De bewoners leven van vis en de jacht op vogels en als ze kunnen ruilen aardappelen van de eilanden. De eilanden staan op,de werelderfgoedlijst van Unesco, maar ik denk niet dat ze er over 20 jaar nog zijn.
Als we afscheid genomen hebben, varen we terug naar Puno en komt er een eind aan deze leerzame en bijzondere dag. We drinken nog een biertje en bezoeken de kathedraal. Daarna de tassen weer ingepakt, douchen, wachten op de finale van Daphne Schippers, hapje eten en slapen.
Morgen gaan we op weg naar Cusco.